-„Gilderien-elda mamy rannego. Przepuścisz nas?” – usłyszeli w myślach Arkaja i Sanix. Myśli te pochodziły od ich przewodnika. Mimo iż był bardzo młodym elfem, pałał zapałem.
-„Kogóż prowadzisz do Ellesmery, młody Limaeru?”
-„Podróżowali z nim. Poprosili abym ich zaprowadził do Ellesmery”
-„Jak brzmią wasze imiona?” – skierował swe pytanie do przyjaciół
-„ Moje imię to Arkaja Eorii, a moim towarzyszem jest Sanix Colian”
-„Wejdźcie zatem, gdyż póki dochowacie pokoju, bramy Ellesmery będą dla was zawsze otwarte”
- Gilderien Mądry to strażnik Ellesmery od czasów Du Firn Skulblaka –wyjaśnił Limaer już na głos – nikt nie może wejść do Ellesmery bez jego pozwolenia. Jest księciem z rodu Miolandry. Ponadto dzierży biały płomień Vandila – dodał z powagą.
Kilometr dalej las przerzedził się, tworząc polanę. Przyjaciele zdumieli się widząc jak z podstawy pięknej sosny, wychodzi para młodych elfów.
- To chyba ich dom – zachwycał się Sanix – jak to robicie? – zapytał się przewodnika
- Och, to proste. Śpiewamy lasowi w pradawnej mowie, i przekazujemy naszą się by wzrastał w jakich kształtach pragniemy.
Ścieżka poprowadziła ich dalej, wzdłuż plątaniny korzeni. Na jej końcu znajdował się pałac, również wyśpiewany z drzew. Limaer poruszył klamką. Ich oczom ukazała się sala pełna drzew. Pod ścianami stały elfy, wymieniając zaciekawione spojrzenia. Na samej górze stał biały tron w którym zasiadała piękna Jerdae  – królowa Ellesmery, córka siostry Islanzadi.
- Atra esterni ono thelduin – rzekł Limaer
- Mor’ranr lifa unin Harta onr – odrzekła królowa
- Un du evarinya ono varda – rzekła ku zdumieniu Sanixa Arkaja. Zdziwiło go, że elfka tak dobrze znała elfickie obyczaje
Jerdae była ubrana w piękną suknię z pawich piór. Podkreślało to kolor jej drapieżnych oczu. Kiedy wstała okazało się, że była wyższa aż o głowę od innych elfów
- Czy to Millan? – zapytała w ludzkiej mowie
- Tak, o pani – powiedział Sanix
- Co mu się stało?
- Został trafiony zatrutą strzałą przez Ra’zacka
- Erlandi, Orvoj zabierzcie go do uzdrowicieli. – powiedziała władczym tonem – a wam dziękuję że go tu sprowadziliście. Jesteśmy waszymi dłużnikami. Każę moim sługom przygotować dla was pokoje, a tymczasem zechcecie się odświeżyć? Proszę was, przyjdźcie po zachodzie słońca, wtedy udzielę wam audiencji teraz muszę dać wiadomości innym naszym miastom. – rzekła po czym wyszła ukrytymi w ścianie drzwiami, zostawiając przyjaciół samych.


(Chcecie więcej opisów to zapraszam do rozdziału " Miasto sosen" w Najstarszym)

-Millanie? - elf usłyszał łagodny głos Jerdoe - słyszysz mnie?
- Taaa ... chyba... - odpowiedział - gzziie ja jessem ??
- W Ellesmerze. Arkaja i Sanix przywieźli cię tu, gdyż nie umiesli <---- Co to?? znaleźć antidotum
- W Ellesmerze?? ELLESMERZE ??!! - Ta informacja postawiła Millana na nogi. Nie mógł być w Ellesmerze! W każdym innym miejscu na ziemi tak, ale nie tu - A co z ....
- Millanie ... tak się o ciebie martwiłam .... byłeś głupi, po co uciekłeś szukać Ra'zacków, mówiłam ci, że nie ma sensu
- Pani ma, musiałem, to by była plama na moim honorze.
- Nic nie musiałeś. Nie rozkazałam Ci
- Jeśli mogę, to czemu tak bardzo zależało ci na tym, abym nie miał czasu dla siebie
- .... To musi poczekać .... - odrzekła Jerdoe
- Do kiedy ? Kiedy mi powiesz o ... ty coś wiesz ! Ty coś wiesz o mnie, ale nie chcesz mi powiedzieć
- Tak Millanie .... ja .... - ze łzami w oczach wyjęczała - jestem twoją Matką
- Nieeeeeee!!! - krzyknął. Był tak zły na nią, przez cały czas ukrywała przed nim tę straszną prawdę.
- Ach synu .... przepraszam cię za wszystko ja .... nie chciałam ....
- A więc Taerlin był moim ojcem tak?
- Tak .... umarł zanim się dowiedziałeś ... a teraz .... nie wiesz jak mnie boli serce .... muszę cię odprawić z szeregów elfów .... nie możesz tu żyć.... nie po tym wszystkim
- Mamo .... -  w jego oczach pojawiły się łzy
- Idź proszę, i nie wracaj .... - mówiąc to wyszła z sali pozostawiając Millana z ogromem myśli



- To nie do wiary .... nie wierzę ... jak ona mogła .... wyjeżdżam stąd teraz
- Millan... to ty?? - usłyszał głos w uchu. Odwrócił się, i ujrzał swego kolegę z dawnych lat, Yari'ego
- Tak, co u ciebie - elf starał się, aby w jego głosie nie dało się poczuć goryczy
- Mniejsza z tym ... widzę że nie w humorze jesteś ...
- Taaa.... właśnie się dowiedziałem że .... że jestem synem Jerdoe ....
- Niemożliwe!
- Wiem .... ona .... mama .... odprawiła mnie z Du Weldenvarden
- Nie!
- Tak .... zamierzam wyruszyć jutro
- Słuchaj .... wiem że to zabrzmi głupio..... ale mam oddział buntowników, którzy chcę opuścić Ellesmerę. Może chciałbyś nami dowodzić?
- Nie wiem czy mogę ....
- Możesz i musisz. Podobno jest armia, która zamierza przywrócić porządek w Alagaesii. Może się do nich przyłączymy ...
Pakuj się. Za godzinę wszyscy mają być gotowi - odrzekł Millan z uśmiechem. Będzie miał własny oddział !
-Tak jest, panie generale - zaśmiał się Yari i odszedł

Muszę jeszcze zawiadomić Sanixa i Arkaję.
-Ej ty - zawołał do jakiegoś chłopca - mógłbyś dla mnie coś zrobić?
- Tak?
- W siedzibie Eragona spotkasz dwójkę ludzi. Powiedz im że Millan dziękuje im za towarzystwo, oznajmia że musi wyjechać i prosi aby za nim nie jechali. Więcej informacji udzieli im królowa.
- Jak sobie życzysz.
- <---- Yyyy, brzuszek??

Revan stanął przed jakimś elfem.
-Stać wy nie przejdziecie on jest na wygnaniu a ty ciągniesz za sobą pradawne zło.
-Taki pewien jesteś Vanlir co o tym sądzisz.
-Że raczej przejdziemy.
Revan podchodzi z ręki ulatnia mu się biały dym po dotknięciu elfa pada nie przytomny.
-Vanlir idziemy do centrum z tam tond ruszymy do chaty jednej elfki imienia nie znam ważne że wiem gdzie mieszka poczekasz 20-30 metrów od jej chaty nie podchodź bliżej bo to jest osobista sprawa i dosyć okrutna będzie.

Vanlir spojrzał na wielka masę zieleni która niegdyś była jego domem.Powróciły straszne wspomnienia i proste stwierdzenie."Elfy to zwierzęta" myślał.Wciągnął nieco głębiej powierza.Odzyskał panowanie nad swoim umysłem ogłupionym przez czarna magię.
-Ruszajmy.-Mruknął cicho Revan,jakby bojąc się,że ktoś usłyszy.
Nagle Vanlirem wstrząsnęło dziwne uczucie,tak straszliwe,że sprawiało prawie namacalny ból."A więc tu zginę" pomyślał smutno i ruszył za Revanem.

-Lecą tu musimy się pospieszyć jeżeli chcemy zdążyć pamiętaj Vanlir idziemy prosto do celu.
-Ok.
Revan odwrócił się zdjął maskę i rzucił na ziemię,skoro już pracujemy razem to mogę ci wyjawić moje imię nie nazywam się Revan ale Madara,przybrałem to imię Revan bo nie chciałem by ktoś mnie się mnie czepiał.
-Madara.
-Tak tak się nazywam ale na razie mów mi Revan.
Revan odwrócił się i stał tak 10 minut.
-Na co ty czekasz ruszajmy.
Nagle przed nimi pojawiła się gwardia Revana.
-Wiesz czemu tak mało armij zaoferowałem ponieważ u mnie liczy się jakość a nie ilość śmieci na polu bitwy.
-DZISIAJ DOKONAMY RZEZI ELFÓW TYCH KTÓRZY SĄ PRÓŻNI I ZAROZUMIALI.
-MACIE LITOŚĆ???
-NIEEEEEEEEEE!!
-CZUJECIE TRWOGĘ.
-NIEEEEEEEEE!!!!
-A CO ZROBICIE KIEDY TAM WEJDZIEMY.
-ZABIJEMY ELFÓW I SPALIMY MIASTO.
-TAK TO ONI STAJĄ KU NASZEJ PRZYSZŁOŚCI SĄ JAK MUR KTÓRY TRZEBA ZBURZYĆ I POSIAĆ W ZAPOMNIENIE.
-RUSZAJCIE I NIEŚCIE ŚMIERĆ.
-Teraz widzisz czemu nie boje się armij Jerdocka bo to małe robaki które czują strach i litość,ruszajmy.
-Tak nareszcie się doczekałem.
Szli ulicami Elessmery nie zważają na nic 3 metrowi wojownicy zakuci w ogromne czarne zbroje mordowali elfy,kobiety też choć opór pewien był nie mieli z nimi szans,swe kroki Revan,Vanlir i Dahak skierowali ku pałacu królowej gdy stanęli u bram Revan się zatrzymał.
-Dahak czy zechcesz czynić honory.
-HAHAHA z przyjemnością.
Po wczepieniu się materiałów Dahak brama się rozpadła jak by był zrobiona z tektury a tam czekały już elfy.
-To ty zdrajco krwi,śmieciu naszej rasy.
-Oszczędzaj tlen gnido.
-Jak śmiesz się odzywać człeczyno.
-Tak z podłogi całej cali wystrzeliły czarne materiały.Revan ruszył między poprzebijanymi elfami.
-Teraz widzisz gnido że jestem potężniejszy od ciebie,te materiały potrafią być twarde jak jasnostal oraz ostre jak brzytwa po za tym mają fajną właściwość wysysania mocy i ducha.Do widzenia HAHAHAHA.
-Szli zabijając każdego a zatrzymali się dopiero przed tronem królowej.
-Zostałaś sama.
-Czego tu chcecie...ty przecież cię wygnałam jak śmiesz tu wracać.
-A więc pamiętasz mnie jeszcze no proszę jak miło czuje się zaszczycony otóż widzisz znalazłem sobie potężnego sojusznika.
Revan się skłonił z pogardliwym uśmiechem.
-A więc przybywacie tu po zemstę tak?
-Nie tylko Revan ma coś do załatwienia z tobą.
-Delvara.
W ciało Vanlira uderzyło srebrne światło został tylko pierścień.
-HA przybył po zemstę i zginął.
-BuhahahahahAHAHAHAHA.
-Co cię tak śmieszy?
-Widzisz ty zginiesz w przeciwieństwie do ciebie on zostanie przywrócony do życia.
-Co tak on się nie bronił bo nawet nie skończył mówić a ty go zabiłaś podstępem.
-GALAHAR.
-Co ty mi uczyniłeś co?
-Piękna Jardoe odebrałem ci długo wieczność.
Revan zbliżył się do królowej i przykucnął złapał ją za podbródek i podniósł na wysokość oczu.
-HYHYHY czas dołączyć do poddanych.
To mówiąc wstał.
-Brinsingr.
-Twoje ciało spłonie na popiół a twoja dusza i moc będą moje na razie.
Revan ruszył ku pierścieniowi Vanlira przelał moc do swojego kamienia po czym zabrał pierścień i kłak futra Vanlira.
-Dahak czy miasto płonie.
-Tak.
-A elfy.
-Jakie elfy są tu tylko nasi i moc która zostanie przelana do ciebie.
-HYHYHY dobrze ruszamy.
-Na pewno nikt nie pozostał żywy.
-Znasz swoich nikogo nie zostawią żywego.
/Miasta i twierdze neutralne/Teirim (5 mil od).

Ostatnio edytowany przez Fafnir (Sun-04-04-10 22:06:11)

Revan odwrócił się a duch Vanlira podążył za nim.Czuł się jak ślepiec każdy szczegół był dal niego rozmazany przypalony przez cień i czarny ogień który teraz zżerał jego ciało.Tak,on płonął.Czarny ogień jak dum krążył wokół jego ciała wykradając ostatnie resztki tlenu z jego płuc.Myślał o jednym,jak skrzywdził prawdziwych przyjaciół.Wiedział,że nie wybaczą mu.Stał się cieniem żywej istoty.Zbyt potężny żeby umrzeć,lecz zbyt wyniszczony bo dalej żyć.Chciał znów poczuć leki wietrzyk rozwiewający jego czarną sierść.Poczuć bliskość przyjaciół i bijące od nich ciepło.Chłód boleśnie kół  jego obolały umysł.Revan był zimny jak lód otoczony przez gwardię duchów niewidzialnych dla śmiertelników.Vanlir siekł ich swoim mieczem by by c bliżej Revana.Duchów przybywało nie dając mu dostępu do przyjaciela.Byłpoprostu nieszczęśliwy i topił swój smutek mieczem i krwią....

Czuł się tak jakby cały czas umierał,każda sekunda przybliżała go do wyroku..którego nie znał...