Frenfoder poczuł że duchy przejmują kontrolę nad jego ciałem. Krzyczały one: "ZABIJ!"(piszę w cudzysłowiu bo to się działo "wśrodku" Frenfoder). Nagle duchy przedarły się przez jego obrone i przejeły nad nim władzę.
-Zabije-szepnął Ghaliar.
Cień wiedział że jeśli chce zabić Baromirtitnoktar'a to nie może go zobaczyć żadne elf. Podkradł się pod chatę swojego byłego mentora.
.........................(Darel nie zabijaj Baromirtitnoktar'a ok?)

-A więc jak odbierę złotej 12 pozostałą część rubina duch wyjdą z mojego ciała?-spytał się Frenforder
-Nie jeśli uda ci się odebrać im cześć rubinu musisz tu przybyć wtedy odwrócimy czar zmieniający cię w cienia.-po chwili zamyślenia dodał- Złotą 12 znajdziesz na zachodniej części pustyni Hadarackiej.
-Mistrzu a czy to się kiedyś udało?
-Tak jeden raz było to 1406 lat temu. Ani później ani wcześniej nie było tympodobnych prób.
-To ja ruszam.
-Poczekaj muszę ci powiedzieć jeszcze jedną rzecz. Złota 12 nie odda ci tego rubinu bez walki. Proszę spróbuj ich obezwładnić.
-Postaram się mistrzu.
-Jeszcze jedna sprawa. Oto miecz twojej matki.- tu stary elf podał mu cudowny miecz. Nie był to zwykły miecz. Był to miecz taki jaki mieli smoczy jeźdźcy. Był koloru błękitnego, a rękojeść miał wysadzaną szmaragdami.
-Dzięki mistrzu.
-To nie mi powinneś dziękować tylko swojej matce. A teraz już jedź.


//Pustynia Hadaracka / Część zachodnia//

Du Weldenvarden / Ceris /dom Baromirtitnoktar

-Adurna- krzyknął stary elf. Ciało Marrowa zostało obmyte.
-Stenr vanyali- powiedział Frenfoder. Jego kuzyn uniósł się nad ziemię
-Jierda.
-Brisingr.
Ciało Marrowa najpierw zostało zgniecione a później spalone. Frenfoder pozbierał cały proch i włożył go do woreczka który później zawiesił sobie na szyi.
-Zarroc wiol ono.- powiedział Baromirtitnoktar.
-Wydra- Odrzek młodzian- nie będę się mścił bo nie mam na kim.
-Cieszy mnie to. Od dzisiaj przestaje być twoim mistrzem, teraz jestem twoim przyjacielem.
-Dziękuję. Czym sobie na to zasłóżyłem.
-Okazałeś się dojrzały. Bardziej dojrzały niż ktokoliwek mógłby się spodziewać.

-Nie nazywaj mnie mistrzem.
-OK.
Następnego dnia Baromirtitnoktar był bardzo zdenerwowany. Gdy Frenfoder spytał się go co się stało on odpowiedział:
-Chciałbym odwiedzić mojego przyjaciela. Osiadł on na stałe wśród krasnoludów w Galfni. Od kiedy królem jest Orik Jurabfar cieszy się wielkim szacunkie wśród nich.
-Kiedy tam pojedziemy?
-Zachwile.
-Skąd ten pośpiech?
-Draumr kopa.
-O czym była ta wizja vor Baromirtitnoktar
-Mój przyjaciel potrzebóje pomocy. Został porwany przez oddział Kuli. Nie jest w stanie sam się uwolnić, bo podają mu jakiś narkotyk uniemożliwający czarowanie.
-Ruszamy natychmiast. Musimy go ocalić.


//Góry Beorskie / Galfni//

dzisiaj nie mam pomysła jutro napisze...