Przyklejam wątek

- Witaj Millanie, dobrze że przyszedłeś – rzekła Jerdoe wstając ze swego tronu – Mam dla ciebie niezwykle ważną misję…
Elf szczerze mówiąc był już znużony ciągłymi podróżami. Od pewnego czasu zauważył nawet, że królowa, gdyby mogła wysłała go do Gór Beorskich, aby oberwał czy trawa rośnie…
- Jak sobie każesz, o pani – odpowiedział, starając się ukryć swoje znudzenie
- Doszły mnie słuchy, że plemiona koczownicze żyjące w Kośćcu, przechwyciły jedno ze smoczych jaj… podobno w jego środku znajduje się syn smoka Kialandiego …
- Ale jak !! – krzyknął Millan – przez tak długi okres czasu? A kto jest matką?
- Tego niestety nie wiemy. Musisz się tam udać, i odzyskać skradzione jajo.
- Oczywiście – ucieszył się elf – krótka walka dobrze mi zrobi…
- To nie będzie takie proste – odrzekła – podobno jest wśród nich Cień
- A więc pokonam go
- Mam nadzieję. Lecz nie pojedziesz tam sam – powiedziała i w tym samym momencie, do sali weszła piękna elfka o czarnych, długich włosach i drapieżnych oczach. Ubrana była w zielono-czarną zbroję, u pasa wisiały dwa krótkie, jednoręczne miecze o zielonych klingach, a na plecach zaczepiony miała sosnowy łuk z kołczanem pełnym strzał
- Witaj Millanie – uśmiechnęła się – jeszcze nie gotowy? Musimy ruszać …
Elf pochylił się i szepnął do królowej
- Mam podróżować z tą dziewczyną ? Tylko mnie spowolni!
- Nie narzekaj – zaśmiała się – poza tym dostaniesz własną zbroję
- Mimo wszystko wolałbym sam jechać …
Jerdoe klasnęła w ręce i w tej chwili wniesiono zbroję Millana. Była podobna do zbroi  elfki, lecz była czarno-srebrna, miała wygrawerowany na plecach znak Yawe, oraz nie posiadała hełmu. Elf zaczepił u boku pas, mruknął kilka zaklęć chroniących zbroję, ukłonił się królowej i wyszedł z komnaty, wraz z dziewczyną.
- Tak nawiasem mówiąc, nazywam się Eilerin


Podróż mijała bez przeszkód. Po przejechaniu obok Ceunonu natknęli się na grupkę zbzikowanych urgali, a na wjeździe do kośćca wierzchowiec elfki zdechł, i jechali razem na jednym. Millan uznał, że Eilerin jest naprawdę wspaniała. Można się było przy niej wyluzować, pożartować, elf czuł, że nawet coś do niej czuje. I mógł przysiąc, że ona czuje to samo. A tymczasem cel wędrówki zbliżał się z każdym dniem.
- To oni – szepnęła elfka – a to chyba jest Cień
Od 3 godzin ukrywali się w krzakach, obserwując obozowisko. Pośrodku niego stał człowiek o bladej cerze i czerwonych włosach. Widzieli, że był naprawdę potężny. Cały jego odział, był chroniony gładkim, nieskazitelnym murem umysłowym.
- Będziemy musieli pokonać ich mieczem i strzałą – powiedział Millan – Trzymaj się blisko mnie
- Haha, bardzo śmieszne – odparła, po czym przytuliła się do niego – myślisz że nam się uda?
- Mam nadzieję… poczekamy do zmierzchu, potem zaatakujemy.

Żołnierze nawet nie mieli szans, by się bronić. Dwójka elfów wpadła do obozowiska jak tajfun, jak tsunami, jak trzęsienie na Haiti. Po 10 minutach został tylko cień.
- Cóż wam to da? I tak nie zdobędziecie jaja – syknął
- Tak myślisz – zaśmiała się Eilerin i wykonała bardzo wysoki skok, uderzając prostą nogą w twarz wroga
- Zginiesz marnie!! –krzyknął cień i ruszył na nią
-„ No nie mogę tak stać i się patrzeć, przecież on ją zabije” – pomyślał Millan i przyłączył się do walki. Wymieniali ciosy przez długi okres czasu, i wydawało się że mają przewagę,lecz cień był niezwykle groźnym przeciwnikiem. Udając że chce zaatakować Millana, ciął w stronę dziewczyny
- Nieeee!!! – krzyknął Millan i zasłonił ją własnym ciałem. Czuł jak ostrze wbija się w zbroję, trafiając w prawy bok. Elf przepuścił ostry atak na świadomość Cienia unieruchamiając go
- Bierz jajo i uciekaj! – krzyknął do elfki – ja go powstrzymam
- Nie zostawię cię !
- Biegnij, nic mi nie będzie!
Chwytając żółty kamień w obie ręce pobiegła w stronę lasu.
- Głupcze ! – ryknął Cień – poznaj mą potęgę!
Millan poczuł tylko ostry ból w głowie i runął na ziemię.

W tym czasie Eilerin przebiegła już pół stai. Zatrzymała się i spojrzała w stronę obozowiska. Wiedziała, że elf może już nie wrócić. Wtem zmaterializował się przed nią Cień
- Giń – krzyknął, i wbił swój miecz prosto w środek jej ciała.
Nagle obok niego pojawił się Millan i z bojowym okrzykiem również zaatakował, lecz on dźgnął cienia prosto w serce. Twarz wroga pojaśniała, zaczęły z niego wydobywać się duchy, lecz elf na to nie patrzył. Klęczał już koło Eilerin szeptając zaklęcia uzdrawiające
-To na nic …. – szepnęła – kocham ….
Nie dokończyła. Millan ze łzami w oczach złożył jej ciało na koniu, uniósł smocze jajo i rozpoczął wędrówkę do domu
- Ile osób musi zginąć, przez zdradę jednego człowieka – wyjęczał.


Wiem, zabrakło zazdrości ale nie umiałem jej tu dołączyć... taka historyjka napisana na szybko, idę na pierwszy ogień

łapie, ale czcionką Arial 14 w wordzie są nawet 2,2 strony

Poproszę o podanie wyników hah

1. Po czasie
2. Nie na temat

Tylko ??!! Liczyłe mna jakieś 50!!

ej to ile to ma to być? Storna czy kartka A4?