to ja już nie łapię... to 50 pkt. to też było w ramach bonusu?

No koment plz kurw@ no koment XD

spoko usniemy (żart)

Przecież jesteś dużą dziewczynką ;D Nie musisz się pytać o zdanie

(małe jest piękne )

  Zapadła noc, wieśniacy zgromadzili się wokół ogniska w oczekiwaniu na Loriena, tajemniczego barda. Nagle wszystkie oczy zwróciły się w stronę zakapturzonej postaci wyłaniającej się z mroku. Nienaturalnie chudy mężczyzna w fioletowym płaszczu bezszelestnie ominął ludzi siedzących w kręgu, następnie zajął miejsce przy ognisku. Szybkim ruchem zrzucił kaptur, na jego poprzecinanej siateczką zmarszczek twarzy zatańczyły cienie rzucane przez ognisko. Mądrym wzrokiem omiótł zgromadzonych wieśniaków.
   Do barda dołączyli dwaj rośli mężczyźni o zaciętym wyrazie twarzy, dzierżąc w ręku niewielkie bębenki. Ich hebanowa skóra nabrała czerwonego odcieniu gdy zbliżyli się do ognia.
   Leorien nabrał powietrza i wypuścił je ze świstem, przymknął powieki, czarnoskórzy mężczyźni zaczęli wybijać cichą melodie na swych instrumentach, Leorien rozpoczął swą opowieść.
- W odległych czasach, gdy ziemią Alagaeesii władał ten, który zdradził i wymordował Jeźdźców, tyran którego imienia wolelibyśmy nie pamiętać, jednak głęboko w pamięci każdego z nas jest ono wyryte niczym krasnoludzkie runy na świętych kamieniach - Galbatoix, urodził się chłopiec, imieniem Murtagh. Był on synem Morzana, jednego z Zaprzysiężonych, jeźdźców którzy postanowili wspomóc Galbatorixa.
   Murtagh dorastał w tajemnicy przed Smoczym Królem, chroniony przez matkę. Ojciec zajęty wojną z Vardenami nie interesował się synem. Jeżeli mnie pamięć nie zwodzi, Murtagh mając lat sześć uciekł od matki, błąkając się po długich zamkowych korytarzach szukał ojca. Powiodło mu się. Znalazł gigantyczne drzwi pokryte tajemniczymi runami, Wypisanym czerwonym atramentem, podejrzenie przypominającym krew. Za drzwiami kryła się owalna komnata, była pusta nie licząc potężnego tronu, wykonanego z nadludzką precyzją, w samym jej centrum.
Zasiadł tam barczysty mężczyzna w czarnej zbroi, za nim zaś przycupnął potężny smok, kolor jego łusek przynosił na myśl krew, która została przelana za jego sprawą.
  Chłopak przystanął na progu, niepewnie przyglądając się zwierzęciu, dojrzał jednak, że smok ma zamknięte ślepia, to dodało mu odwagi. Powoli ruszył w stronę Morzana, ten twarz miał skrytą w dłoniach, nieostrożny Murtagh pomyślał, że jego ojciec płacze i zapragnął go pocieszyć. - Bard umilkł by po chwili kontynuować sową opowieść. - Chłopak był mały i nie wiedział, że Zaprzysiężeni nie mogą sobie pozwolić na takie słabości, jego ręka powoli zbliżała się do ramienia ojca - Bębny czarnych mężczyzn zagrały szybciej - jednak palce zdołały tylko musnąć czarny naramiennik, Morzan gwałtownie odtrącił syna z tak wielką siła że chłopak stracił równowagę i z głuchym plaśnięciem upadł na kamienną posadzkę. Jeździec zerwał się z tronu krzycząc:
- Jak  śmiesz zakłócać mój spokój?!
- Tato, ja ... ja... nie ch ... ch.. ciałem - Jąkał się chłopak.
Na dźwięk słowa "tato" Morzan uważniej mu się przyjrzał, jego twarz wykrzywiła się grymasem gniewu.
- Mówiłem Twojej matce, że nie chcę cię tu widzieć!!! - Ryknął.
- Ale to.... to .... nie ... je...jej wina... - Tłumaczył się chłopak.
- Milcz!- Wrzasnął Morzan i zamachnął się mieczem, rzucił nim w syna. Trafił. Okrutne ostrze rozpłatało chłopcu plecy, Jeździec podniósł się z tronu i dumnie opuścił komnatę, zostawiając syna w kałuży krwi. - Leorien otworzył oczy, przyjrzał się bladym twarzom zebranych, po jego twarzy przemknął przelotny uśmieszek satysfakcji. - Chłopca znalazł Smoczy Król, uleczył go i zabrał do swoich komnat tam nauczył podstawowej wiedzy o świecie i władać bronią. Gdy Murtagh skończył czternaście wiosen, Galbatorix próbował omotać go swoimi wizjami lepszego świata, z nowym pokoleniem jeźdźców, wizjami świata gdzie rzeki popłynął mlekiem, pola zakwitnął soczystą zielenią, a mury miast budowane będą za złota. Murtagh nie wierzył jednak w żadne z tych plugawych słów, w jego pamięci utkwiło zdarzenie z przed paru lat kiedy to jego ojciec prawie nie odebrał mu życia, owa rana zagoiła się dawno temu, pozostawiając jednak po sobie bliznę ciągnącą się od prawego ramienia do lewego biodra, miecz jego ojca pozostawił też bliznę na sercu. Chłopak wiedział ludzie, którzy są w stanie mordować swoje własne dzieci nie potrafią zmienić Alagaeesjii w królestwo opływające w złoto i mleko.
   Pewnego dnia podczas jednej z rozmówze swym Panem Murtagh gwałtownie wstał od stołu wywracając krzesło i przerywając kłamliwe opowieści Smoczego Króla.
- Twoje słowa są niczym słodki miód spływający z jadowitego, gadziego języka. - Po tym zdaniu opuścił komnatę. Następnej nocy uciekł z Urb`aenu.

                                                                      CDN (CHYBA)

:brawo: stwórz sobie dział w fanficku i tam przenieś

jak chcesz ja tu tylko sprzątam... choć nie w zasadzie to tylko ja tu sprzątam(no i artok od czasu do czasu)