Po wyłożonym czarnym marmurem korytarzu jednej z wierz Białego Zamku, rozniósł się donośny tupot małych stóp. Chłopiec, liczący sobie nie więcej niż jedenaście wiosen, biegł ile sił w nogach ciemnym korytarzem, jego rozwiana, fioletowa szata przypominała flagę furkoczącą na wietrze.
   Aron, bo tak brzmiało imię owego chłopca, próbował dogonić niejakiego Remodra, wielkiego maga i barda, spacerującego wśród tajemniczych, zamkowych korytarzy. Wielki mag wciąż znikał chłopcu z oczu na zakrętach, Aron kilka razy gubił drogę i błądził korytarzami zaglądając do każdej napotkanej komnaty, zawsze jednak z powrotem trafiła na trop czarodzieja, teraz jednak udało mu się go dogonić, chłopiec gwałtownie pociągnął za srebrno-białą szatę Remodra zawracając na siebie dotychczas nieobecny wzrok czarodzieja.
- Dziecko! Co ty wyprawiasz?! - Wściekły głos maga rozniósł się donośnym echem.
- Ja chciałem tylko cię o coś poprosić... - Aron spuścił głowę.
Remodren widząc skruszoną minę chłopca uśmiechnął się ciepło i poklepał go po ramieniu.
- No już dobrze, nie gniewam się. A więc o co chciałeś prosić?
Skruszona mina Arona szybko przerodziła się w szeroki uśmiech triumfu.
- Ja, ja, ja słyszałem, że ostatnio byłeś na tej jednej ze swoich tajemniczych wypraw, proszę opowiedz mi gdzie byłeś tym razem, proszę, proszę, proszę!
- Dobrze, dobrze opowiem ci, tylko obiecaj, że to zostanie między nami. - Czarodziej groźnie pomachał chłopcu palcem przed nosem.
- Obiecuje, obiecuje! - Opowiedział bez namysłu, wręcz nie posiadając się z radości.
- A więc dobrze, przejdźmy się. - Czarodziej wskazał dłonią w głąb korytarza.
Gdy tylko ruszyli rozpoczął swą opowieść:
- Wyruszyłem na tą wyprawę wraz ze swym najlepszym przyjacielem Oruno, celem było odnalezienie ukrytej doliny gdzie rośnie niezwykle rzadki kwiat. Po wielu miesiącach mozolnej wędrówki szlakami górskimi, które już nawet przez kozice nie są nawiedzane, powiodło nam się, lecz to co znaleźliśmy przerosło zarówno nasze oczekiwania jak i marzenia. Dolina była skryta wśród gór, tak dobrze, że gdy ją odnaleźliśmy nabraliśmy podejrzeń czy to aby nie sam Eor, duch gór, nie ukrył jej, tak by ludzka stopa nigdy tam nie po stanęła. Dolina ta była niezwykle piękna, nie jestem pewien czy nawet mędrzec taki jak ja jest w stanie oddać to piękno słowami.
  Promienie słoneczne, które cudem przebiły się przez gigantyczną koronę z gór rzucały na dolinę o dziwo błękitną poświatę. Niektóre drzewa mieniły się niczym woda odbijająca promienie słoneczne, nie wierzyliśmy własnym oczom, jednak gdy podeszliśmy bliżej z drzew zerwała się chmara malutkich robaczków o skrzydłach odbijających niebieskie promienie i powodujące to niezwykłe zjawisko. Na korze drzew widniały zgrubienia wyglądem przypominające szmaragdy, sprawiało to wrażenie jakby ktoś powbijał te drogocenne kamienie w korę. Oruno powiedział, że słyszał o tym rzadkim gatunku drzew podobno każdy kto spojrzy w szmaragdowe oko ujrzy swe prawdziwe oblicze, ani ja ani Oruno nie odważyliśmy się tego uczynić. Gdy tak zachwycaliśmy się tymi roślinami coś nagle z niesamowitą prędkością przefrunęło nam przed nosami, dostrzegliśmy tylko nienaturalnie duże zielone oko. Zaniepokoiło nas to lecz tylko chwilowo, bo ujrzeliśmy to co znajdowało się pod naszymi stopami, a mianowicie mech, lecz nie był to zwyczajny mech, przy korzeniach miał rudo czerwoną barwę natomiast na samym czubku błękitną. Ten nie spotykany kontrast tworzył niesamowity efekt, mech w dotyku przypominał jedwab z najdroższych stron państwa, gdzie nigdzie rosły grupy grzybków o błękitnej, połyskliwej barwie, grzyby od czasu jak żywe potrząsały kapeluszami, z których wysypywał mieniący się pyłek. Niektóre z drzew porastało coś w rodzaju bluszczu, jego liście maiły barwę głębokiego grantu, a kwiaty przypominały czarne róże nienaturalnych rozmiarów. Omamieni pięknem roślinności tego miejsca, wiedzeni czystą ciekawością i opuszczeni przez zdrowy rozsądek ruszyliśmy w głąb niebieskiej "puszczy", w miarę jak zagłębialiśmy się w nią dostrzegaliśmy coraz większą liczbę różnych gatunków czerwonych i granatowych owadów, które bacznie przyglądały się nam swymi przerażającymi oczyma o jednolitej barwie. Jeden z nich przysiadł mi na ramieniu, był przepiękny przypominał żuka, tyle że był o wiele większy a jego pancerzyka maił krwisto czerwony kolor, pokryty niebieskimi wzorami. Zanim zdążyłem przyjrzeć mu się dokładniej coś wielkości kota porwało nieszczęsne zwierze i usiadło u mych stóp delektując się zdobyczą. Z lekkim niepokojem spojrzałem na owe stworzenie, przypominało trochę dużego nietoperze bez uszu i o grafitowej skórze pokrytej łuskami, maiło oczy nienaturalnej wielkości o niesamowicie zielonym kolorze, gdy skończyło pożerać swą ofiarę spojrzało mi prosto w oczy, jakby chciało coś powiedzieć, zaraz jednak odleciało z piskiem. Oruno zauważył, że na większości drzew wiszą grafitowe kokony, myśleliśmy, że to części drzewa lecz nie byliśmy tego pewni, możliwe, że to było tym nietoperzopodobnym zwierzęciem, smacznie śpiącym do góry nogami.
   W centrum doliny znaleźliśmy niewielkie jezioro, na jego brzegach zamiast trzcin stały białe kryształy dorównujące wysokością dorosłemu człowiekowi, woda natomiast miał krwisto czerwoną barwę, był to przerażający widok, jezioro krwi, najprawdopodobniej nie była to krew ale złudzenie było tak przekonywające że postanowiliśmy tego nie sprawdzać. W okolicach znaleźliśmy nasz niezwykły kwiat i postanowiliśmy niezwłocznie opuścić to piękne i magiczne, a zarazem dziwne i tajemnicze miejsce.
   Gdy mag skończył swą opowieść byli już na szczycie wieży i podziwiali Białe Miasto z góry.
- Ta opowieść była niesamowita, chciłbym kiedyś odwiedzić to miejsce, tam musi być jak w Raju. - Chłopcowi bardzo podobała się opowieść Remodra.
- Pamiętaj chłopcze, to co piękne i tajemnicze, zwykle jest zdradliwe i niebezpieczne, ale muszę ci przyznać racje to prawdziwa magiczna kraina.

hmmm sam nie wiem jak to ocenić... są miejsca które nudzą ale i są miejsca które potrafią zaciekawić... brakuje mi tu trochę szybszej akcji ale wiem że to opis... no to by było chyba na tyle

To już znacie 

To nie tylko ty