Przejechali przez środek miasta wyjeżdżając po drugiej stronie.
-Myślałam, że porozmawiamy w karczmie.-Powiedziała Arkaja.
-Nie chcemy przyciągać ciekawskich spojrzeń.-Odpowiedział jeden z elfów.
Zatrzymali się nad jeziorem Isenstar do którego wpływa rzeka Ninora, elfy usiadły w okół ogniska które rozpaliły paroma szybkimi ruchami.
-No więc Arkajo, może zsiadłabyś z konia, - Dziewczyna nadal siedziała ospała i na wpół przytomna w siodle.- i opowiedziała dokładnie jak to możliwe żeby Cień powstrzymał się od zabójstwa i jeszcze prosił cię o pomoc. - Powiedział Germung (tak nazywał się jeden z elfów, Arkaja dowiedziała się tego podczas podróży, dowiedziała się również, że jest on bratem Alana, wśród grupy elfów był jeszcze jeden brat Alana Normorii, reszta elfów to przyjaciele, nie są spokrewnieni.) pogardliwym tonem.
-Bracie zrozum, to że Arkaja jest pól-elfem nie oznacza że może  podróżować niestrudzenie.
Wyjaśnił Alan delikatnie ściągając Arkaje z konia, położył ją na ziemi i owiną kocem.
-Powinna się przespać twoje pytania mogą zaczekać do rana.

Ostatnio edytowany przez Zielonooka (Sun-31-01-10 21:02:51)

-Jak miło! Dobrze się spało.....dziewczynko??- Zapytał Germung sarkastycznym tonem.
-Bywało gorzej- Odpowiedziała Arkaja w zamyśleniu.
-No więc, dowiemy się wreszcie o co chodzi ??
Arkaja wahała się przez chwile ale opowiedziała im dokładnie wydarzenia związane z Sanix`em. Gdy skończyła zapadła głucha cisza, po chwili jednak jeden z elfów wybuchł głośnym śmiechem.
-Chcesz nam wmówić że ci ludzie nie zostali w pełni opanowani przez demony? - Normorii był wielce zdziwiony.
-Nie chce wam niczego wmawiać, chcieliście żebym wam powiedziała prawdę, tak zrobiłam czy w nią uwierzycie czy nie to już wasz problem. -Arkaja była bardzo opanowana.
-Jestem wam wdzięczna za bezpieczne odprowadzenie mnie do tego miasta, tobie Alanie jestem najbardziej wdzięczna za pomoc, mam nadzieje że kiedyś będę mogła się odwdzięczyć. Nie wiem co teraz zrobicie i nie obchodzi mnie to, ja już się z wami żegnam. Sé onr sverdar sitja hvass!-Arakaj  szybko osiodłała konia i ruszyła w stronę centrum, żaden z elfów nie próbował jej zatrzymywać, usłyszała tylko śmiech Germung`a.

PQ i ZO:
- Tak... No więc wiem gdzie jest, ale wolałabym teraz tego Ci nie mówić, boję się, że zamienisz się w Cienia... - Rzekła dziewczyna i spuściła głowę.
- Spodziewałem się tego. Cóż, ostaram się teraz oddalić z tąd jak najdalej będę mógł, bo gdy się zmienię... - Tu Sanix przerwał - Iii, Arkajo?
- Tak?
- Powodzenia.
Rozstali się blisko centrum miasta.

ZO:
Będąc już przy furtce drogę zagrodził jej służący mówiąc:
- A panienka do kogo?

- Mam na imię Arkaja.
- A więc Arkajo, TU NIE MA ŻADNEGO KAMIENIA! - Krzyknął przez zęby służący.
- Dobrze, już teraz nie proszę. - Odsłoniła miecz. - Ja Ci każe pokazać mi ten klejnot.
Służący zrozumiał, że jeśli chce przeżyć to powinien posłuchać dziewczyny, lecz powiedział:
- Jeżeli mnie zabijesz to po chwili będziesz mieć na karku cały oddział...

Dobra pisz dalej, podoba mi się, jak napiszesz więcej dostaniesz punkty

Służący jeszcze przez chwile wpatrywał się w dziewczynę, ale w końcu powiedział:
-Dobrze już dobrze, wpuszczę cię tylko trzymaj te ręce z daleka ode mnie! - Mężczyzna starał się zachować niewzruszony wyraz twarzy, jakby takie wydarzenia były na porządku dziennym, ale w rzeczywistości był śmiertelnie przerażony, ponieważ bał się wszystkich którzy mieli coś wspólnego z magią.
  Gdy Arkaja była już przed wejściem do potężnego budynku jej uwagę zwróciły wielkie stare drzwi a właściwie nie drzwi tylko to co na nich było, całe pokryte były słowami z Pradawnej Mowy. Wyryto na nich tysiące zaklęć mających na celu odstraszanie najróżniejszych duchów i demonów.
  Służący chcąc wykorzystać zaskoczenie dziewczyny zaczął się powoli oddalać, Arkaja nie odrywając wzroku od drzwi powstrzymała go jednym ruchem.
-Proszę jeszcze nie odchodzić, przydasz się. -Rzekła powoli otwierając potężne drzwi.
Jej oczom ukazał się wielki, bogato zdobiony, niemal pusty pokój z wieloma drzwiami również pokrytymi słowami i dziwnymi rysunkami.
-No więc, powiedz mi teraz dokładnie co wiesz o kamieniu.-Powiedziała to nawet nie patrząc na służącego, ten zrzędził coś o  tym że to tajemnica i że mu nie wolno, ale jedno ostre spojrzenie dziewczyny sprawiło że od razu zaczął mówić na temat.
-Nie wiem zbyt wiele na temat samego kamienia. - Popatrzył na pół-elfke z nadzieją że jednak zmieniła zdanie. - Odkąd zacząłem tu pracować dom jest zamieszkiwany przez Państwo Ormerów, niestety pewnego dnia Pan Ormer wrócił do domu z jednej ze swoich szalonych podróży całkiem odmieniony, miał bladą skórę i rdzawe oczy a w ręku dzierżył niewielki rubin. Gdy Pani domu podeszła do niego by zapytać się co mu jest, on padł na kolana błagając ja by go zabiła, ona się jednak nie zgodziła, a  on zaczął krzyczeć i wić się z bólu, kobieta nie wiedząc co ma robić wyrwała mu z ręki ów kamień. Niestety to był jej błąd, nie wiem bowiem jak to się stało, ale gdy to zrobiła z ust jej męża uleciało ostatnie tchnienie, umarł. - Mężczyzna spuścił głowę.- Pani Ormer nie potrafiła się po tym wydarzeniu pozbierać, siebie obwiniała za jego śmierć, siebie i ten piekielny kamień!
-Był za słaby...- Szepnęła dziewczyna.
- Słucham??
- Nie to nic ważnego, czy ów rubin znajduje się nadal w tym domu?- Arkaja świetnie znała odpowiedz na to pytanie, chciała się tylko upewnić.
-Tak jest w największym pokoju, razem z Panią domu, ale ona nikogo do siebie nie dopuszcza, klęczy nad rubinem w obłędzie modląc się do nieznanych mi bogów, w nadziei  że przywrócą jej męża, w nocy czasem słychać jej jęki i zawodzenia.
-Biedna kobieta. - Westchnęła Arkaja. -Zaprowadź mnie do niej.
-Ale...
-Żadnych ale, po prostu mnie do niej zaprowadź. -Arkaja szczerze współczuła, kobiecie ale musiała jakoś zdobyć ten kamień by pomóc Sanix`owi.
  Ruszyli w stronę drzwi najgęściej pokrytych napisami.


(troche się rozpisałam, sorrky )

Ostatnio edytowany przez Zielonooka (Tue-02-02-10 19:58:33)