Sanix, wciąż będąc człowiekiem, dojechał nad brzeg jeziora. W obawie przed ludźmi, rozbił obóz na skraju lasu, gdzie spotykało się ich rzadziej. Postanowił wykąpać się w jeziorze i złowić ryby, które były odmianą od kilkudniowego jedzenia samej dziczyzny. Po wykonaniu tych czynności, chłopak rozpalił ognisko i wyjął swój miecz Elenthax. Upiekł ryby i napełnił diament na głowni miecza swoją energią.
"Teraz, gdyby ktoś ważył się mnie zaatakować, nie miałby szans." - pomyślał.
Sanix, odkąd nie widział Arkaji był przygnębiony i smutny. Cały czas chciał znaleźć osobę, która zrozumie jego ból, związany z noszeniem ciężkiego brzemienia, jakim jest bycie Cieniem, czyli demonem w ludzkiej skórze. Chciał być przy jedynej osobie, która go rozumiała. Wyraźnie czuł coś do tej dziewczyny. Tęsknił za nią, choć wiedział, że ona nie odwzajemnia jego uczuć.
-Ehhh... Jak ja chciałbym być normalnym człowiekiem... - westchnął niepocieszony - Może ona odnajdzie Rubin z Gil'eadu...
Sanix w tym nastroju spędził resztę dnia. W nocy, gdy wreszcie usnął nękały go senne koszmary. Śniło mu się, że zabił wiele osób, w tym Arkaję oraz że pojawiły się przy nim dusze jego rodziców i ich smoków, które krzyczały jak opętane. Krzyk w jego głowie narastał i narastał. Sanix obudził się cały zlany potem.
-Co się ze mną dzieje? - wyszeptał przestraszony. Zasnął ponownie, tyle że spokojnie - bez koszmarów.

Obudził się na drugi dzień zmarznięty i w złym humorze.
-Trzeba jechać dalej. - rzekł niechętnie. Wsiadł na swego wierzchowca i przejechał dwie i pół mili. Po przebyciu tej odległości, poczuł się dziwnie i nieswojo. Cały czas narastał w nim niepokój. Zsiadł z konia. Nagle upadł na ziemię, krzycząc - to Duchy dały o sobie znać. Sanix zacisnął zęby.
-Nie poddam się wam... - stęknął.
"Ale musisz..." - w jego głowie rozległ się chór zimnych głosów.
Po kilku minutach walki, Duchy przejęły kontrolę nad Sanixem. Jego oczy znów stały się żółte, błyszczące i zimne.
-A więc zabijmy tą wredną dziewkę, która próbuje wygnać nas z tego ciała. Sanix Colian na zawsze pozostanie nasz! Na zawsze! - ryknął Jigrinizarad jak opętany. Po chwili zachichotał i wsiadł na Thrara, swego konia i  ruszył z powrotem w stronę Gil'eadu.

Po całym dniu jazdy, zostawił konia na polanie, a sam zaczął przeszukiwać swój ekwipunek. Zaraz dobrał się do energii zakonserwowanej w mieczu i wchłonął ją do swojego ciała.
-To miło, że Sanix pomyślał też o nas... - zaśmiał się Jigrinizarad.
Cień został na polanie już do świtu, a następnie wyruszył w dalszą drogę.

Następnego dnia, po południu Cień spadł z konia. Zwinął się konwulsyjnie, a następnie gwałtownie wyprostował się. Była to wina Sanixa, który chciał odzyskać kontrolę, nad swym ciałem. Nie udało mu się to jednak i podróż Jigrinizarada trwała dalej. Cień był już o dziesięć mil drogi do Gil'eadu.
-Musimy ją dorwać! Musimy! - warknął sam do siebie, podczas jazdy.

Miasta i Twierdze Neutralne / Gil'ead / Pobliski trakt handlowy

Ostatnio edytowany przez Pawelpq16 (Fri-05-02-10 17:36:24)

//Kościec/Jeziorko//


Dotarcie do Kośćca zajęło dziewczynie dwa dni, teraz stała na brzegu jeziorka wpatrując się w swoje odbicie na gładkiej tafli wody, kiedy dostrzegła pozostałości po obozowisku, pomyślała o Sanix`ie. "Tylko gdzie on teraz jest" zastanawiała się "Może zawładnęły nad nim duchy i opuścił to miejsce". Nagle usłyszała odgłos łamiącej się gałązki pod wpływem czyjegoś ciężaru, ktoś za nią był. Szybko odwróciła się instynktownie sięgając po miecze i przyjmując pozycje obronną. Z krzaków wyłoniła się zakapturzona postać.
-Sanix?- Szepnęła dziewczyna. Odpowiedziała jej tylko gardłowy śmiech.
-Vindr.-Gdy Arkaja to powiedziała zerwał się  wiatr, zdmuchując jednocześnie kaptur z głowy nieznajomego, dziewczyna zobaczyła żółte, okrutne oczy Jigrinizarada

-Tu nie ma Sanixa! - warknął Jigrinizarad - Colian zrobił sobie małą przerwę.
Cień rzucił się na Arkaję. Już w locie wyszarpnął miecz z pochwy. Ciął pionowo, lecz chybił - jego ostrze ze świstem przecięło powietrze, cal od ramienia Arkaji, która zrobiła unik.
-Sanix! Obudź się! To ja Arkaja!
-Nic... Nie... Poradzisz! - wykrzyknął Jigrinizarad pomiędzy swoimi kolejnymi chybionymi ciosami. Cień atakował jak zwariowany. Cały czas ciął na oślep, bo wiedział, że ma mało czasu do przebudzenia woli Sanixa.
Walka była zacięta. Arkaja podjęła kontratak i częściowo rozpłatała mu udo, które Cień natychmiast wyleczył. Po tym zdarzeniu, zirytowany Cień rzucił się na dziewczynę. Wykonał półpiruet i ciął z całej siły na odlew. Arkaja zablokowała cios, lecz jego siła odrzuciła ją. Dziewczyna upadła na plecy. Cień przemówił do niej:
-Nie chcę robić już z ciebie Cienia. Wolę cię zabić. Jako Cień sprawiałabyś tylko więcej kłopotów. - Jigrinizarad uniósł miecz oburącz, za plecy. Chciał wykonać ostateczny cios.
-Sanix! Przestań! - wykrzyknęła Arkaja.
-To koniec... - syknął Cień.
Jego mięśnie zadrżały. Wziął oddech i przygotowywał się do ciosu. Uniósł Elenthax wyżej i szybko opuścił...
-Nie! Sanix, nie! - krzyczała dziewczyna.
Ostrze nieubłaganie zbliżało się do klatki piersiowej Arkaji. Elenthax zatrzymał się jednak w pięć cali przed nią.
-Wstawaj... - uśmiechnął się do niej Sanix, podając jej rękę.

Zdezorientowana dziewczyna odtrąciła rękę Cienia jednocześnie wstając, zrobiła pół obrót i kopnęła Sanix`a w brzuch, ten cis pozbawił go tchu i powalił na ziemie, Arkaja wycelowała mieczem w jego gardło.
-Spokojnie!-Krzyknął Sanix- Nie zrobię ci krzywdy, znów jestem sobą. Pół-elfka dysząc wpatrywała się  w chłopaka. Po chwili jednak cofnęła się pozwalając mu wstać.
   Sięgnęła do torby, wyjęła z niej rubin i szybkim ruchem rzuciła go w stronę Sanix`a.

Sanix błyskawicznie złapał Rubin z Gil'eadu i przycisnął go sobie do piersi. Efekt był natychmiastowy: dawnego Cienia otoczyły kolorowe, tańczące płomienie, które po chwili wniknęły w Rubin. Sam Sanix zmienił się nie do poznania. Jego blada cera, zrobiła się taka jak u zwykłego człowieka, oczy przestały być podkrążone, a źrenice nabrały pełnego, piwnego koloru.
-Dziękuję ci! Za wszystko co dla mnie zrobiłaś... Do końca swego życia będę twoim dłużnikiem. - zaczął Sanix ze łzami w oczach - Jak mogę ci się odwdzięczyć?

PQ do dzieła, pamiętaj żeby nie przedobrzyć, zajrzyj to tematu, w którym było wspomniane o rodzinie Arkaji i pisz na wzór, mile widziane ubarwienie.
Jeszcze
+ 5 dla ZO (fajne opisy, bardzo mi się to podoba)
+ 5 dla PQ (ciekawie piszesz, tak dalej)

Ostatnio edytowany przez Darel (Sat-06-02-10 21:26:44)

-Od czasu gdy Armara wyjawiła mi że nie jestem jej córką wyobrażałam sobie że moi rodzice mogą być szlachcicami albo nawet parą Królewską, ale nigdy nawet nie przyszło mi do głowy że jedno z nich może być elfem.-Wyszeptała dziewczyna.- To prawda, że zawsze wyróżniałam się z tłumu.
Arkaja podkurczyła nogi i oparła głowę o kolana ukrywając twarz w gęstych lokach.
-Wszystko w porządku?- Spytał Sanix. Gdy nie odpowiedziała podszedł do niej, wyciągnął rękę chcąc położyć ją na ramieniu dziewczyny ale szybko ją cofną.
Arkaja wstała i ruszyła w stronę lasu.
-Idę zmyć z siebie ślady podróży, niedługo wrócę.
-Zaraz nie powinnaś iść sama tam jest niebezpiecznie.
Arkaje rozbawiły słowa Sanix`a, zignorowała je i śmignęła w stronę najbliższej rzeki.
   Zostawiła ubrania na brzegu i zgrabnie zanurkowała w czystej wodzie, jako pół-elf mogła pozostawać pod wodą dość długo. Gdy w końcu się wynurzyła przyjrzała się swojej skórze.
Waíse heill.- Szepnęła lecząc swoje rany i zadrapania.
   Wróciła do obozu lecz zanim weszła na polane stała przez chwile w cieniu drzew przyglądając się Sanix`owi "Ile on musiała przejść" Pomyślała i wkroczyła do obozu.